بیش از ۲۶ سال فعالیت داوطلبانه برای کمک به کودکان مبتلا به سرطان و خانواده‌هایشان
گفتگو با یکی از داوطلبان قدیمی محک به مناسبت روز جهانی داوطلب:
داوطلبان، هسته اصلی مؤسسه خیریه محک را تشکیل می‌دهند. بیش از ۹ هزار نفر از آنها در ۳۰ سال فعالیت محک برای تحقق اهداف بشردوستانه در کنار این مؤسسه بودند تا محک بتواند بیش از پیش به تأمین هزینه دارو و درمان کودکان مبتلا به سرطان در سراسر ایران مبادرت کند. در دو سال اخیر که تمامی افراد جامعه درگیر مبارزه با بیماری کرونا بودند، و محک برای حفظ سلامت تمامی ذیربطان خود، فعالیت داوطلبان را محدود کرده بود، بیش از ۴۰۰ داوطلب به صورت فعال در حوزه‌ها و تخصص‌های مختلف به این مؤسسه کمک کردند تا در هر شرایطی درمان فرزندانش را ادامه دهد. یکی از این داوطلبان، منیژه محمودیان است. داوطلب مددکاری اجتماعی محک در بیمارستان بهرامی که بیش از ۲۶ سال از عمر خودش را به کودکان مبتلا به سرطان اختصاص داده است. به مناسبت روز جهانی داوطلب با او به گفتگو نشستیم.
محمودیان، پس از بازنشستگی و در ۴۴ سالگی، به جمع خانواده محک پیوست. خانواده‌ای که آن زمان کوچک بود. اما به تدریج، با معرفی این مؤسسه و نوع فعالیتش به تمامی اقشار جامعه بزرگ و بزرگ‌تر شد. او می‌گوید: «اردیبهشت ۱۳۷۳ بود که فعالیت خودم را به عنوان داوطلب بخش مددکاری اجتماعی در بیمارستان بهرامی آغاز کردم. اوایل این کار برایم سخت بود. کودک برای همه ما نماد سرزندگی و شادی است. وقتی آنها را روی تخت بیمارستان می‌دیدم بسیار غمگین می‌شدم. گاهی با والدین‌شان هم‌ذات پنداری می‌کردم و متصور می‌شدم فرزند خودم به این بیماری سخت مبتلا شده است. این موضوع تا جایی پیش رفت که تصمیم گرفتم این کار را متوقف کنم. یک روز صبح به بیمارستان مراجعه کردم تا اعلام کنم دیگر نمی‌توانم فعالیت داوطلبانه داشته باشم. با صحنه عجیبی مواجه شدم. کودکان بستری در بخش آنکولوژی منتظر بودند مرا ببینند و بعد داروهای شیمی‌درمانی‌شان را دریافت کنند. این موضوع باعث شد تصمیم بگیرم تا زمانی که توان در بدن دارم به فرزندان مبتلا به سرطان این مرز و بوم کمک کنم تا مراحل درمان را با چالش کمتری پشت سر گذاشته و هر چه سریع‌تر بهبود یابند.»
کرونا و توسعه خدمات حمایتی محک به تمامی کودکان مبتلا به سرطان
پیش از شیوع ویروس کرونا بیش از ۴۰ نفر از داوطلبان مددکاری اجتماعی محک در بیمارستان‌های دولتی و دانشگاهی دارای بخش خون و آنکولوژی کودکان در تهران حضور داشتند. آنها هر روز صبح با هدیه کردن خوشحالی‌های کوچک مانند یک شکلات، بیسکوئیت خوشمزه، پاک‌کن و مدادرنگی لبخند را به صورت فرزندان محک می‌نشاندند. محمودیان که یکی از این مددکاران است در این باره می‌گوید: «خدمات محک تنها به کودکانی که در بیمارستان فوق‌تخصصی سرطان کودکان محک بستری هستند، تعلق ندارد. این مؤسسه در کلیه بیمارستان‌های دولتی و دانشگاهی دارای بخش خون و آنکولوژی کودک در سراسر کشور حضور دارد. ما تمام تلاش‌مان را می‌کنیم تا همان خدماتی که زیر سقف محک ارائه می‌شود در اختیار کودکان مبتلا به سرطان و خانواده‌هایشان در هر نقطه‌ای از کشور قرار گیرد.»
«پاندمی کرونا به این بخش از فعالیت‌های محک کمک کرد تا توسعه بیشتری یابد.» این جمله را محمودیان می‌گوید و توضیح می‌دهد: «به دلیل حفظ فاصله اجتماعی و سلامت داوطلبان فعالیت حضوری ما در بیمارستان‌ها متوقف شد. اما به سرعت زیرساخت‌های لازم برای ادامه فعالیت‌مان، این‌بار به صورت غیر حضوری (تلفنی) و آنلاین، توسط محک فراهم شد. این روزها من و همکارانم با کادر درمان، کودکان و خانواده‌هایشان ارتباط گسترده‌ای داریم. اما از آنجا که حضور ما در بیمارستان‌های مختلف زمینه معرفی بیشتر محک به سایر اقشار جامعه را فراهم می‌کرد و ارتباط حضوری آرامش بیشتری برای خانواده‌ها و کودکان آنها به همراه داشت، تمهیداتی اندیشیده شده تا ما در بازه‌های زمانی متعددی به این بیمارستان‌ها سر بزنیم.»
یک روز همراه با داوطلب مددکاری اجتماعی محک
«یک روز کاری داوطلبان مددکاری اجتماعی چگونه سپری می‌شود؟» محمودیان در پاسخ به این سؤال می‌گوید: «ما صبح‌های خود را با سرکشی به بخش آنکولوژی اطفال بیمارستان‌ها آغاز می‌کنیم. پدرها و مادرها از مشکلات و دغدغه‌هایشان برای‌مان می‌گویند. پس از آن نوبت به ارتباط با پزشکان می‌رسد، کودکان مبتلا به سرطانی که قرار است به جمع فرزندان‌مان بپیوندند از طریق آنها به محک معرفی می‌شوند. پس از آن ما در دفترمان مستقر می‌شویم تا خانواده‌ها در صورت نیاز بتوانند برای پرسش سؤالات یا ارائه فاکتورهای مرتبط با هزینه‌های درمان به ما مراجعه کنند. گاهی پیگیری‌های مرتبط با دریافت جواب آزمایش کودکان یا تلاش برای تهیه داروهایی که در داروخانه‌ها در دسترس نیست نیز به عهده ماست.»
بهترین روز، روز بهبودی است
بهترین روزها از نگاه داوطلب محک روزهایی است که کودکان مبتلا به سرطان با نامه بهبودی وارد بخش می‌شوند. او اشاره می‌کند: «دیدن فرزندان دیروز مبتلا به سرطان که حالا مادر، پدر، پزشک، ورزشکار و هر فرد مفید دیگری برای جامعه شدند، بسیار لذت‌بخش است. آنها گاهی برای انجام آزمایش‌های دوره‌ای به بیمارستان محل درمان‌شان مراجعه و ما را خوشحال می‌کنند. بدترین روز هم، همان روزی است که مادری و پدری با فوت جگرگوشه‌اش مواجه می‌شوند. همه ما با آموزش‌های مددکاری اجتماعی که پشت سر گذاشتیم تلاش می‌کنیم در این لحظات دشوار با آنها همراهی کنیم. در تمام این روزهای خوب و بد، من خداوند را شاکرم که این فرصت را در اختیارم گذاشت تا بتوانم در خدمت کودکان مبتلا به سرطان و خانواده‌هایشان باشم.»
هرماهی داوطلبان در سه دهه فعالیت محک با این مؤسسه نشان می‌دهد هیچ مشکلى نتوانسته ذره‌اى از حمایت و انگیزه آنها براى خدمت به کودکان مبتلا به سرطان و خانواده‌هایشان، کم کند. امیدواریم در روزگاری نزدیک با بهره‌مندی از دانش و تخصص‌شان که بی‌دریغ در اختیار قهرمانان کوچک محک قرار می‌دهند، شاهد ارتقای کیفیت زندگی کودکان مبتلا به سرطان در سراسر ایران باشیم.